Het afgelopen seizoen heeft de VaccinatieRaad diverse mensen gesproken die op de een of andere manier schade opgelopen hebben door vaccinaties. Ofwel zelf, of een of meerdere van hun kinderen zijn blijvend ziek geworden. Vaak kwam in de gesprekken naar voren dat ouders vaak wel aanvoelden dat ze niet (op dat moment) zouden moeten vaccineren, maar het toch lieten doen omdat een arts ze geruststelde. Het ouder instinct wordt veel overruled door het vertrouwen in de medische wetenschap, maar waarom eigenlijk? Hoe zou het er uit zien als we wél zouden vertrouwen op het innerlijke weten? We vroegen het Tamarah, 20 jaar en moeder van Sona …
Tamarah en Sona
Ik ben op mijn 17e zwanger geraakt ondanks een koperspiraal. Ik was destijds net begonnen met de vavo, de havo in één jaar afronden. Toch hadden mijn vriend en ik geen moment getwijfeld of we het kindje moesten houden of niet; het kindje wilde graag bij ons geboren worden, en wij wilden het heel graag met al onze liefde omarmen. We woonden al samen, maar het destijds twee-kamer studio was te klein. Gelukkig hadden we urgentie gekregen en konden we verhuizen naar een begane grond appartement met tuin.
Tijdens mijn zwangerschap en bevalling kreeg ik begeleiding van een doula. Een doula is een zwangerschaps- en bevallingscoach. Het is een ervaren en kundige vrouw, die aanstaande ouders op een niet-medische manier ondersteunt tijdens de zwangerschap, de geboorte van hun kindje en in de periode er na. Zij heeft mij geholpen om altijd bij elke keuze die ik voor mij en mijn ongeboren kindje maakte, dicht bij mijn gevoel te staan. Dit maakte mij nog bewuster van de keuzes die ik maakte.
Ons zoontje Sona werd binnen vier uur geboren zonder enige medicatie of pijnstillers. Zes dagen na mijn bevalling begonnen mijn havo examens. Mijn diploma heb ik toen gehaald. Na de examens brak er een jaar aan van rust, omdat ik er een jaartje tussenuit ging om me even helemaal te richten op Sona en op mijn gemak borstvoeding kon geven. Dat heb ik uiteindelijk vol gehouden totdat hij twee jaar werd.
Al gauw na de geboorte kregen wij de oproep om Sona te laten vaccineren. Meteen nam mijn intuïtie het over; er klopte iets niet aan vaccinaties. Mijn maag draaide er van om als ik dacht aan een spuit met een voor mij toen nog onbekende inhoud. Het voelde enorm tegennatuurijk. Eenmaal bij het consultatiebureau aangekomen hadden we eerst besloten om het vaccineren uit te stellen, omdat mijn vriend en ik ons wilde verdiepen in de voor- en nadelen vaccineren. Hun reactie daarop maakte mijn gevoel van “hier klopt iets niet” alleen maar sterker. Ze waren erg negatief, begonnen zelfs al met ‘je kindje kan overlijden aan een ziekte als je het nu niet vaccineert’. Van hun bangmakerij trokken wij ons niet zoveel aan; ons pasgeboren kindje was kerngezond en het uitstellen van vaccinaties zou daar echt geen verandering in brengen.
We hebben samen de beslissing genomen om niet te vaccineren.
In de weken daarop hebben wij boeken en enorm veel artikelen uit binnen- en buitenland gelezen over vaccinaties en de inhoud ervan; toen begrepen we waarom er geen bijsluiter bij vaccinaties aangeboden wordt. Nadat we ons eenmaal goed ingelezen hadden, gingen we naar onze homeopaat voor een gesprek over vaccinaties. Al deze informatie gaf voor ons de doorslag om helemaal niet te vaccineren. Toen we dat bekend maakte aan het consultatiebureau, stuitten we enorm veel weerstand. Juist daarom zijn wij overgestapt naar antroposofisch consultatiebureau waar we erg tevreden over zijn. Zij laten ons in onze waarde en vertrouwen erop dat wij als ouder het beste voor heeft met ons kind.
De reden dat ik op zo een jonge leeftijd deze beslissingen maak, is dat ik van kleins af aan al erg dicht bij mijn gevoel sta en geleerd heb om daarop te vertrouwen. Het zit dus in mij dat ik altijd naar mijn gevoel luister, maar ik ben ervan overtuigd dat dat in iedereen zit. Alleen door de maatschappij waar wij in leven, komen wij daar steeds verder vanaf te staan. Keuzes worden voor ons gemaakt en daarbij komt ook nog de maatschappelijke druk, er worden dingen van ons verwacht. Misschien is het juist omdat ik zo jong was dat ik nog niet zoveel last van de maatschappelijke druk had. Ik deed mijn eigen ding en wat andere mensen daarvan vonden liet mij koud; als ik er zelf maar achter stond. Daarnaast stond ik er niet alleen voor; ik heb de keuze om niet te vaccineren samen met mijn vriend gemaakt.
Inmiddels zijn mijn vriend en ik vijf jaar samen, ben ik 20 jaar en is ons zoontje ruim twee en een half jaar en kerngezond. Ik zit nu in het tweede jaar van een Dansopleiding, en in die anderhalf jaar dat ik daar zit is Sona nog nooit ziek geweest en heb ik nog geen schooldag moeten missen. Nadat we de de beslissing hadden genomen om niet te vaccineren, heb ik daar geen moment spijt van gehad. En dat allemaal dankzij mijn intuïtie waar ik naar geluisterd heb. Als mamma weet je het altijd het beste, als je maar naar je mammahart en je eigen gevoel luistert.
Wat een mooi verhaal! Ik wou dat ik destijds wat minder naïef was en meer naar mij eigen intuïtie luiterde. En dat op die leeftijd al. Respect!
Ik heb bewondering voor moeders die deze beslissing durven te nemen! Zo moedig!! Als mijn kinderen nu klein waren geweest, had ik er ook over gedacht, maar of ik het zou durven…. Volgens mij doen we het gewoon uit angst.
Wat mooi dat je zo dicht bij jezelf bent gebleven en je vriend en jij op 1 lijn zitten hierover. Ik heb mijn kinderen ook niet laten vaccineren en tot op de dag van vandaag voelt dit voor mij heel goed!